Fikirlere saygı, insana değerin yansımasıdır!

Sorumluluklar gözü ne zaman korkutmaya başladı dersiniz...

Çocukluğuma dair anılarda bugün annemin öğrencilerinin montlarını giydirmesi, çözülen ayakkabı bağcıklarını bağlaması, burnunun kenarında kuruyan sümüğü peçeteyle silmesi, ağlayan bir öğrenciye sarılması, beslenmesi olmayan öğrenciye yiyecek bir şeyler alması geliyor aklıma..

O soğuk kış günlerine dair anılarda bugün hayatın ta içinde, yüreğinde insanlığımızı kaybetmeye nasıl yüz tuttuğumuz canlanıyor hafızamda..

Bugünlere nasıl geldiğimizi merak ediyorum

Sanki insanlığı yitirmek için önceden çok çabalamış olmalılar.. Bilemiyorum..

Türlü türlü cevaplar aklımın ucunu tırmalıyor gibi kemiriyor da bir taraftan

Mesleki deformasyonları da bu insanlığı yitirip hissizleşme vakasına katarsak durum çok vahim

İnsana verilen değerin yok olması beraberinde fikirlere olan değeri de tüketti diyebiliriz

Hiç dikkatinizi çekti mi herhangi bir ortamda kendi fikrinizi öne sürdüğünüzde fikrinize saygı duyulup bir tepki alabiliyor musunuz?

Veya duygu ve düşüncelerinize tanıdığınız kaç kişiden değer görüyorsunuz?

Ben bu olayı değişik açıdan ele almak istiyorum izninizle..

İnsana değer vermeyen fikirlere de değer vermez.

Bilimsel fikirlere ve emeklere değer verenlerin, insanlara da değer vermesi gerekir.

Bunu baz alaraktan insani değerlerin yitişi emeğin, alın terinin , saygının, özgün fikirlerin, hayallerin ve bilimde ileri gelişmelerin de geriye gitmesi  diğer bir anlamda..

Tekrar çocukluk anılarıma ve köydeki yaşantıma dönüyorum

Gözlerimin önüne emekçi, yüreğini ortaya koymuş insana değer veren köy öğretmenleri geliyor aklıma..

Mesleğini para için değil de bir insan yetiştirmeye adamış değerli ve saygı değer emekçi eğitimciler..

Eskiye duyulan bu insani özlemi anlatmaya kelimelerim yetmiyor..

Her şeyde ne zaman bir karşılık arar olduk samimiyeti, değeri, merhameti ve vicdanı yitirir olduk.

Diyeceksiniz ne alaka!

Diyorum çok alaka!!

Görmezden gelinen her insan, her fikir, her gözyaşı, her emek ve her saygı bütün insanlığın bir utancı olarak karşıdan bize bakıyor!

Bizler böyle nereye varıyoruz...Aslında sona yaklaşıyoruz...

Yapıcı bir yandan bakmaya çalışıyorum..

Ne yazık ki olumlu bir taraf göremiyorum..

İşte sorumluluklardan kaçarak da bu sonu biraz daha hızlandırmış oluyoruz.

Eskiden sorumlulukları göğüslemek, onların üstesinden gelmek için çaba sarfetmek çok değerli bir davranıştı..

Ama ya bugün..

Söyleyecek fazla bir kelimem yok..

Ne eksik ne de fazla bütün durum ortada..

Bugün görmezden gelemediklerimde insana saygının yitiminin  fikirlere karşı duyulan saygıyı da yok ettiğini gözler önüne sermek istedim..

Bilimde ileriye gitmeye çalışırken insanlara karşı saygıyı görmezden gelmenin sonuçları bizi geriye götürüyor olmasın..

Üzerine çok konuşulur bunun..

Farkına varamadığımız çoğu şey eksiklerimiz ve hatalarımızdır  aslında..