Yaşıyordu

Uzun zamandır tanıdığını zannetse de bilmediği yönleri de varmış. Yüzündeki gülümsemenin ardındaki hüznü gördü bu gece. Yorgundu bedeni, kırıktı minik yüreği. Nasıl da üstesinden gelmişti onca ağır yükün? Yürüdüğü yollar hep inişli çıkışlıydı. Düzlüğe çıkmasına daha çok vardı. Sabretmesi gerekiyordu en zor anlarda bile. Yüzünü hep güneşe çevirmeliydi. Gözyaşlarını içine akıtarak uyumalıydı. Bazen rol yapmalıydı sahte insanlar karşısında. Açık vermemeliydi hiç bir zaman. Kendi kendisini yok edemezdi. Ancak içinde masumiyeti ve insanlığını kaybetmeden izinden yürümeliydi. Biliyordu zordu işi. Yapılması gerekenler zaman geçtikçe teker teker önüne gelecekti. Ailesi ve birkaç seveni hariç herkesi geride bırakmıştı. Artık yalnızlığıyla arkadaştı. Belki en iyi dostu olmuştu. Şimdi yaşadığı yerde her gün hayat kendisini şaşırtıyordu umulmadık anlarda. Diyecek sözü yoktu bazen, bazen de tebessümle gökyüzünü selamlıyordu. Daha bir huzurlu ve mutluydu keşmekeşlikten uzakta. Kalabalıklar arasında yalnız değildi. İstediği yerdeydi. Günün nasıl geçtiğinin farkında bile değildi. Saate bakmaksızın akreple yelkovandan habersizdi. Tertemiz havayı soluduğunda rüzgar saçlarının arasından özgürlüğünü kulağına fısıldıyordu. Şimdilik ait olduğu yerdeydi. Şu anda müzik ruhuna işliyordu. Değişmeden,kendi hayallerinden vazgeçmeden emin adımlarla ilerliyordu. Razıydı kaderin ona verdiklerinden. İlk kez yaşamında kendi için birşeyler yapıyordu 'Yaşıyordu'....