Çare ''sen''

Yaşamaktan korkuyorum. Nedendir bilmiyorum. Her geçen gün bedenimi saran bu ürpertiyle artık başa çıkamıyorum. Öfkemin kontrolünü sağlayamıyorum. Önceden de mi böyleydim acaba, kendime soruyorum. Hayat o kadar belirsizliklerle dolu ki beynimde düşünmeye yer kalmıyor. Dertsiz derviş mi olur boşuna dememişler zamanında. Düşündükçe çözümsüz denklemler şekilleniyor zihnimde. Dikkatsizliğimden etrafımı  önemsemiyorum. Ve o sinirlilikle kalp kırıyorum. En yakınlarımı teker teker üzüyorum. Sonra da yaptıklarıma pişman oluyorum. Buna dur demenin zamanı geldi de geçiyor dostlarım. 'Bu ben değilim' demek zor geliyor ama durum bunu gösteriyor. Ruhum yorgun, halsiz. Sadece nefes alabiliyorum yaşadığım müddetçe. Yaşadıkça ölüyor muyum ne!!!!! Neden bu korkular...çaresizlikler...Çaresiz değilim biliyorum ama eyleme geçemiyorum. Sorumluluklar yığınla artıyor zaman geçtikçe. Bir arkadaşıma sordum. ne istediğini bilmiyor mu insanlar  diye...Cevabı şu oluyor: '' BENİM TANIDIKLARIM NE İSTEDİKLERİNİ BİLMİYORLAR HAYATTAN''.  Bu nasıl bie açıklamadır ki hayat bizlere o kadar şans tanırken gidip en olumsuz hislere kapılıveriyoruz aniden.....Asıl suçlu kim öyleyse...KENDİMİZ MİYİZ BELİRSİZLİKLER OLDUĞU SÜRECE.......ŞİMDİ GİDİP ÖZÜR DİLEYECEĞİM VAKİT KAYBETMEDEN...SONRA DA KALDIĞIM YERDEN DEVAM EDECEĞİM...Şükürler olsun diyerekten....