Haykırış

Boğuluyorum yalnızlığımdan. Karanlık her yer. Hiç bir ses yok etrafta. Kim kapattı ışıkları böyle ansızın? Adım atacak cesareti kendimde bulamıyorum. Bir el olsa beni kurtaracak, bir ses bölse suskunluğumu kulağıma haykırarak Yaşadığımı hatırlatsa, havanın kokusunu çeksem içime, birlikte gökyüzünü seyretsek. Bulutların arasından güneş ‘merhaba’ dese ikimize. Tek ihtiyacım olan sadece huzur. Tek başına olacak gibi değil biliyorum. Gittikçe büyüyor yığınla yorgunluğum. Ah bu korkularım yok mu, beni mahvedecek bu genç yaşımda. İnsanın en büyük düşmanı kendisidir boşuna dememişler galiba. Etrafımda normal bir kişi görsem o da yok. Herkes anlık yaşıyor şimdilerde. Günler geçiyor, zaman hızla akıp gidiyor. Ama o hep tanıdık yalnızlığımız olduğu yerde duruyor. Bir şeyleri değiştirmek için çabalamaya çalışıyorum. Her başarısızlığa uğradığımda yaşadığım hayal kırıklıkları sığmıyor ruhuma. Yazarken rahatlıyorum bir nevi. Ama hevesimi kıranlar da oldu son zamanlarda.

Bu kadar sorgulayarak yaşarken hayatı sorgulamadan yaşamak nasıl bir histir acaba?