Hiç Hatırlamayacağım Belki De

 Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum bu aralar.

 Kafamın içinde boşluklar gittikçe derinleşiyor hiç dolmamak üzere.

O boşluklarda gezinmek, dans etmek ve şarkı söylemek istiyorum. 

Bana eşlik etmeyeceksin biliyorum. 

Çünkü bensiz şarkı mırıldanmayı daha çok seviyorsun.

 Seni ve sen gibileri tanımaya pek hevesim kalmadı. 

Hatta hiç yok. 

Bugün yine seni anlattım hatıra defterimin ilk karalanan kahramanıydın. 

Yazar veya şair olmak gibi bir iddiam olmadı hiçbir zaman. Kendi hikayemin baş rolündeydim her zaman ve şimdi olduğu gibi. Yazmakla yaşamak arasında bir yerde duruyorum. 

Az kaldı prangalarımdan kurtulmaya. Hani bu yazıyı okuyanlar var ya siz merak edin o tutsaklığın ve nefes alamamanın özgürce ne olduğunu. Oh be yazıyorum yıllardır bloğumda kendi çapımda. Akıp gidiyor kelimeler parmaklarımın ucunda. Aklımdakilerle zihnim dans ediyor bir yandan. Hayaller kuruyorum işte kendi çapımda..

Kafamın içinde buzdan mı yoksa kumdan mı kaleler olmalı bilmiyorum.

Sen dışında kimseye özlem duyamıyorum.

Sen yoksun... 

Var olmuş muydun idrak edemiyorum.

Herkesin bir 'SEN' i vardı sanki..

Geçmişten kalma bir serzeniş benimkisi belki..

Uzaklarda bir ses

Senin sessizliğinde bir 'BEN'

Sabrediyorum az kaldı bitecek bu dönem

Yaşadığım onca stresli süreç

Belki bir gün hiç hatırlamayacağım yaşadıklarımı 

Geride bırakacağım bunca şeyi

Seni de bırakmıştım hatırladın mı

Hayatta olan veya olmayan canımızı yakan onca 'SEN' dediğimiz kişiler...

Uyku bastırmak üzere..

Bana müsade..